یه روزایی بود كه دیدن اسمت تو روزنامه مانند دروازه ی آرزوها بود، آرزوهایی كه به پورشه و ویلای لواسان ختم نمیشد. پذیرش اجتماعی، پیشرفت و به بطالت نگذراندن روزها ارزشمند بود، همه در حال كلاس زبان و كامپیوتر رفتن بودن. كلاسهایی كه تجملات نبود. همه به این فكر بودن كه به درد میخورد و برای استخدام لازم است. حتی گلسازی و سفالگری هم كلاسهای لاكچری نبود. الان اصولا بیشتر كلاس ها جنبه آموزشی نداره، رفتن به آنها هزینه های كلان دارد.
آدمها دیگر در جمع بودن را نمی پسندند
تقریبا همه جا حتی مدرسه ها هم نیمه خصوصی هستند، آدمها در جمع بودن را نمی پسندند. بیشتر میخواهند مربی مال خودشان باشد،در صورتی كه در جمع شما سوالات دیگران را میشنوید و بینش آنها را می آموزید و حتی نگرش بهتری خواهید یافت. موسسه ای كه سال ٨٤ در آن كار میكردم گسترش مدیریت تهران، با یك آگهی روزنامه صبح تا شب كلاس میبستم و همه ترم ها پُر بود و حتی رزرو هم میشد تازه آگهی روزنامه را با وُرد كامپیوتر طراحی میكردم و خدماتی موسسه به دلیل عدم وجود فلش و سی دی رام ، كِیس را میبرد دفتر آگهی روزنامه همشهری. نه مانند الان كه با كانال و اینستا و تبلیغات مجازی باز هم اكثر آموزشگاهها دچار مشكل اند. بیشتر كلاسهای ارشد و مدیریت و موفقیت و راز و رمز تجارت تدریس میشود.
پول و موقعیت اجتماعی به صورت سندرمی درآمده است
الان كسانی دارند ارشد و دكترا میگیرند كه سطح زبان و اطلاعات عمومی كمی دارند. عدم توجه به مسایل روزمره و رفتن به سمت یادگیری كارهایی كه درامد زا باشد، باعث شده بسیاری از افراد بدون مهارت زندگی كسب و كار كنند، انسانهایی با درامد و موقعیت اجتماعی خوب اما بدون مهارت تشكیل زندگی، درك یك همراه و پرورش كودك و حتی احترام به بزرگترها، بنظرم باید آموزش خیلی از این مهارتها را به سمت دوران نوجوانی آورد. ظاهرا در جوانی دیگر یادگیری مهارت زندگی ارزشمند نیستند. پول و موقعیت اجتماعی به صورت سندرمی درآمده است كه انسانیت را كمرنگ كرده است.
- لازم به ذکر است قطعا این مقاله درمورد همه موضوعیت ندارد.
شما میتوانید با استفاده از سامانه طبینجا بصورت آنلاین از روانشناس ما نوبت بگیرید.
