پارکینسون یکی از شایعترین اختلالات نورولوژیک می باشد. این بیماری یک اختلال پیشرونده هست که در طول زمان با پیشرفت بیماری، علائم تشدید پیدا می کند. در پایینترین قسمت مغز بخشی به نام ساقه مغز وجود دارد. در ساقه مغز بخشی به نام ماده سیاه وجود دارد.سلولهای این قسمت دوپامین تولید می کنند.
دوپامین در بدن مسئول کنترل حرکات بدن می باشد. در بیماری پارکینسون، تولید دوپامین توسط جسم سیاه کاهش پیدا می کند، در نتیجه این کاهش دوپامین، پیامهای لازم در مورد چگونگی و زمان حرکات منتقل نمیشود و این امر سبب کاهش تدریجی کنترل عضلات می شود. به همین علت اعمال حرکتی نظیر نوشتن، لباس پوشیدن، راه رفتن و… به کندی انجام میشود. درابتدای سیر بیماری معمولا علائم خفیف هستند و با گذر زمان شدت پیدا میکند و در برخی موارد ممکن هست فرد در انجام امور روزانه نیز دچار محدودیت هایی شود.
شیوع بیماری در کدام دهه از زندگی بیشتر می باشد
بیشترین شیوع بیماری در دهه پنج و شش زندگی می باشد، اما در افراد جوانتر هم دیده میشود. مطالعات آماری نشان داده است که مردان بیش از زنان به این بیماری مبتلا میشوند. شیوع آن در سرتاسر جهان یکسان بوده و اقلیم تاثیر کمی در پراکندگی آن دارد. پارکینسون حاصل تعامل یک ژنتیک مستعد کننده و عوامل محیطی نظیر مواد سمی، حشره کش ها و…است. علی رغم مطالعات زیادی که انجام شده، علت اصلی بیماری به طور دقیق مشخص نیست. سه علامت اصلی بیماری شامل، کندی حرکت، ترمور (لرزش اندام ها در حالت استراحت) و سفتی وریجیدیتی عضلات می باشد. در ابتدا لرزش از یک اندام شروع شده و به تدریج با پیشرفت بیماری سایر اندام ها نیز درگیر میشود. علاوه بر این علائم ممکن هست در برخی بیماران علائمی نظیر بی قراری، لکنت زبان، دشواری بلع، پوست چرب و یبوست و …دیده شود. یکی از علائم ظاهری در این افراد، نگاه خیره می باشد، احساسات این افراد روی صورتشان نمایان نمیشود بیماری درمان قطعی ندارد. اما مصرف داروهای دوپامینرژیک نظیر لوودوپا در کاهش علائم و کنترل سیر بیماری موثر هست. جلسات کاردرمانی جهت کاهش ترمور و افزایش توان عضلات و ذهنی فرد از جایگاه ویژه ای برخوردار هست.
پیشنهاد مطالعه: بیماری‌های شبیه به افسردگی
شما میتوانید با استفاده از سامانه طبینجا بصورت آنلاین از پزشک متخصص نوبت بگیرید.
