فرد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته درك غیر واقع بینانه و کاذبی از اهمیت خود دارند، صفتی که به خود بزرگ بینی معروف است. گرچه افراد مبتلا به این اختلال از دیگران توقع دارند آن ها را تحسین نموده و همه آرزوها و خواسته های آن ها را برآورده کنند اما به نیازهای دیگران اعتنایی ندارند. چون آن ها خود را خیلی استثنایی می دانند، احساس می کنند که فقط افراد عالی مقام می توانند نیازها و مشکلات خاص آن ها را درك کنند. آن ها آرزوهای زیادی برای زندگی شان دارند و از کسانی که به نظر آن ها موفق تر، زیباتر و یا باهوش تر هستند به شدت می رنجند. آن ها دل مشغول رسیدن به اهداف خودشان هستند و برای تحقق بخشیدن به این اهداف هیچ ابایی ندارند که دیگران را استثمار کنند. به رغم اینکه آن ها خود والابینی خویش را به نمایش می گذارند اما اغلب دچار خود ناباوری هستند. روابط با دیگران خواه اجتماعی، شغلی یا رمانتیک باشد با برداشت از دیگران به عنوان وسایلی برای ارضای شخصی، تحریف می شوند. به علاوه آن ها می توانند متکبر و خودپسند باشند، ویژگی هایی که در روابط میان فردی آن ها اختلال ایجاد می کنند. این تشخیص برای افرادی مقرر می شود که طبق پنج مورد زیر یا بیش تر، الگوی فراگیر خودبزرگ بینی، نیاز به تحسین و فقدان همدلی نشان می دهند:
- احساس خودبزرگ بینی مبنی بر مهم بودن
- اشتغال ذهنی به خیال پردازی های موفقیت، قدرت، ذکاوت، زیبایی یا عشق ایده آل
- اعتقاد به این که آن ها به قدری استثنایی هستند که فقط باید با آدم های استثنایی ارتباط داشته باشند که بتوانند آن ها ر ا درك کنند
- یاز به تحسین مفرط
- احساس سزاواری
- سبک میان فردی استثمارگرانه
- فقدان همدلی
- رشک بردن به دیگران یا اعتقاد به اینکه دیگران حسود هستند
- رفتارها و نگرش های تکبرآمیز
درمان اختلال شخصیت خودشیفته
روان درمانی
درمان اختلال شخصیت خودشیفته دشوار است؛ چون اگر قرار است پیشرفتی در کار حاصل شود، بیمار باید از خودشیفتگی خود دست بردارد. برخی بالین گران گروه درمانی را برای بیماران خود توصیه میکنند تا آنها بتوانند چگونگی مشارکت با دیگران را یادگرفته و تحت شرایط ایده آل، واکنشی توأم با همدلی نسبت به دیگران نشان دهند. وقتی برای کمک به این افراد از رواندرمانی استفاده میشود، معمولاً روي خود بزرگ بینی، حساسیت بیش از حد به ارزیابی شدن از سوی دیگران، و عدم همدلی با دیگران تمرکز میشود. در شناخت درمانی تلاش میشود تا باورهای غلط یا خیال بافی های این افراد با تمرکز روی تجربه های لذت بخش روزمره و واقعاً قابل وصول جایگزین شوند. برای کمک به این افراد در جهت مواجه شدن با انتقاد دیگران و قبول آن، از استراتژيهای مقابلهای، مثل ریلکسیشن استفاده میشود. یکی دیگر از اهداف رواندرمانی این است که به این افراد کمک شود روي احساسات دیگران تمرکز کنند. چون این افراد در مقابل دوره های افسردگی شدید بسیار آسیب پذیر هستند، مخصوصاً در میانسالی، افسردگی آنها نیز مورد روان درمانی قرار میگیرد.
دارو درمانی
برای بیمارانی که یکی از علایم بالینی شان، چرخشهاي سریع خلق( swings mood) است، لیتیوم را به کار بردهاند. از آنجا که بیماران مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته نمیتوانند طرد را تحمل کنند و مستعد افسردگی هستند، داروهای ضد افسردگی به ویژه داروهای سروتونرژیک میتواند مفید واقع شود.
شما میتوانید با استفاده از سامانه طبینجا بصورت آنلاین از روانشناس خوب ما نوبت بگیرید.
