دیابت یا بیماری قند دارای شرایطی می باشد که ایجاب می کند افراد برای مدیریت آن تحت درمان با داروهای دیابت قرار بگیرند. اکثرا مبتلایان به دو نوع دیابت یک و دو باید این نوع از داروها را مصرف کنند و دیابت بارداری معمولا بعد از فرآیند زایمانی برطرف می گردد و تنها در صورت بهبود نیافتن فرد باید تحت درمان های مربوطه قرار بگیرد. در تمامی انواع بیماری دیابت سطح هورمون انسولین که کنترل کننده میزان گلوکز خون است دچار تغییرات اساسی می گردد و بنابراین سطح گلوکز یا قند نیز با افزایش یا کاهش همراه می گردد.
داروهای دیابت نوع یک
از آن جایی که بیماران مرتبط با این نوع عموما افراد خردسال می باشند و برخی مشکلات ژنتیکی باعث بروز چنین فرآیندی در ان ها گردیده است بنابراین یک گزینه درمانی اصلی برای این بیماران انسولین و یا سایر داروهای کنترل کننده قند خون می باشد. این انسولین معمولا به صورت تزریقی براساس سطح قند خون باید به بدن آن ها وارد شود.
برخی دیگر از انواع داروهای دیابت نوع یک، به غیر از انسولین می باشند که عبارتند از:
• گلوکاگون یک هورمون برای افزایش قند خون بوده و عملکردی متضاد با انسولین دارد در زمان های تزریق بیش از حد انسولین مورد استفاده قرار می گیرد.
• داروهای تقلید کننده اینکرتین که اینکرتین یک پپتید شبیه به گلوکاگون می باشد که باعث تقویت ترشح انسولین می شود.
• داروهای آنالوگ آمیلین
داروهای دیابت نوع دو
متفورمین یکی از داروهای اصلی مورد استفاده برای این نوع از دیابت می باشد اما احتمال تجویز داروی انسولین نیز برای آنان وجود دارد. در مورد زنان مبتلا به دیابت نوع دو که قصد بارداری دارند احتمالا برای کاهش اثرات قند خون بالا بر روی جنین ممکن است انسولین تجویز گردد.
برخی از انواع گروه های دارویی که برای کاهش گلوکز خون تجویز می شوند عبارتند از:
بیگوآنید
بیگوآنید ها مقدار قند موجود در کبد را با کاهش جذب مقدار قند از روده کاهش می دهد. از طرفی مقاومت سلول های بدن را به انسولین کاهش داده و به ماهیچه ها در جذب گلوکز کمک می نمایند. رایج ترین بیگوآنید داروی متفورمین است و در اکثر موارد متفورمین همراه با سایر داروها تجویز می شود.
سولفونیل اوره
این دسته دارویی با تحریک سلول های بتا پانکراس، برای تسریع آزاد سازی انسولین در خون مورد استفاده قرار می گیرد و نسبتا از عوارض جانبی کمتری برخوردار است مانند گلیبورید، گلیپیزید و گلیمپراید. از این دسته دارویی داروهای قدیمی تر پر مصرفی مانند تولبوتامید و تولازامید وجود دارد.
تیازولیدین دیون ها
این داروها باعث کاهش مقاومت انسولینی در بافت های بدن می گردد اما به علت جدید بودن با برخی عوارض جانبی احتمالی مانند افزایش خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی همراه است که احتیاط های مصرفی را در آن ها دو چندان می کند. به عنوان مثال داروهایی مانند پیوگلیتازون و رزیگلیتازون از این خانواده دارویی نباید در مبتلایان به مشکلات و نارسایی های قلبی مورد استفاده قرار گیرد.
مهار کننده های آلفا گلوکوزیداز
این خانواده دارویی باعث جذب آرام قند موجود در مواد غذایی نشاسته ای می شود، بنابراین سطح گلوکز خون بعد از صرف وعده غذایی به آرامی کاهش می یابد. مانند: آکاربوز، میگلیتول
مهار کننده DPP4
کاهش سرعت جذب گلوکز از دسته اثرات این خانواده دارویی می باشد. این داروها باعث تحریک سلول های بتای پانکراس برای تولید انسولین شده و از طرفی قادرند به آرامی و بدون افت سریع قند خون، باعث کاهش سطوح گلوکز خون شوند. این دسته دارویی مانند لیناگلیپتین، ساکساگلیپتین، سیتاگلیپتین و آلوگلیپتین
مگلیتینیدها
این نوع از داروهای دیابت انتشار انسولین را در سلول های بدن تسریع می کنند. این دارو در تمامی افراد دیابتی تجویز نمی شود چرا که ممکن است باعث افت شدید قند خون شود مانند رپاگلیدین (Starlix) و رپاگلیدین (Prandin)
آگونیست دوپامین
آلکالوئید بروموکریپتین یک آگونیست دوپامین است و هنوز به طور کامل عملکرد آن مشخص نشده است اما در درمان دیابت نوع دو به کار می رود و در هنگام مصرف آن نیازی به مصرف سایر داروهای دیابت نمی باشد.
شما میتوانید با استفاده از سامانه طبینجا بصورت آنلاین از متخصص غدد ما نوبت بگیرید.
