ترومبوز وریدهای عمقی شرایطی است که در رگ های عمقی بدن لخته ایجاد می گردد. این رگ های عمقی معمولا رگ های واقع در پا می باشد که باعث بروز حالت های درد و تورم زیادی می شود. ترومبوز وریدهای عمقی در صورتی تحت درمان قرار نگیرند ممکن است به شرایط تحت کننده حیات منجر شوند. این لخته ها قابلیت حرکت به سمت اندام هایی ازجمله ریه ها را دارا بوده و می توانند باعث بروز آمبولی ریوی شوند.
علائم ترومبوز وریدهای عمقی
گاهی اوقات این شرایط بدون علائم بالینی خاصی می باشد ولی برخی از افراد ممکن است تعدادی از علائم زیر را تجربه نمایند از جمله:
• تورم در محلی که دچار ترومبوز شده
• احساس درد در پا یا محل ترومبوز
• قرمزی پوست یا تغییر رنگ آن
• احساس گرما در پا یا محل ترمبوز
در صورتی که این لخته ها به سمت ریه ها منتشر شوند ممکن است دستگاه تنفسی را تحت تاثیر قرار داده و علائم گسترده تری را ایجاد نمایند از جمله:
• درد در قفسه سینه یا احساس ناراحتی در هنگام نفس کشیدن و سرفه کردن
• احساس سرگیجه یا غش
علل ترومبوز یا لخته های درون عروقی
ترومبوز یا لخته های درون عروقی طی شرایط خاصی که می توانند جریان خون را تحت تاثیر قرار دهند ایجاد گردد. از جمله این شرایط جراحی های عروقی، عدم داشتن فعالیت های بدنی، تاثیر برخی از داروها و آسیب های وارده به عروق را نام برد. اگر چه برخی از شرایط محیطی هم چون سیگار کشیدن، بارداری، مصرف قرص های پیشگیری از بارداری، اضافه وزن، افراد بالای 60 سال، برخی از بیماری ها هم چون نارسایی قلبی، بیماری های التهابی روده و سرطان ممکن است در بروز ترومبوز وریدهای عمقی دخیل باشند.
تشخیص ترومبوز وریدهای عمقی
تشخیص این شرایط مسلما با یک معاینه بالینی محل تورم و درد آغاز خواهد شد. در مراحل بعدی آزمایش ها و روش های تشخیصی پیچیده تری هم چون سونوگرافی از محل تورم، آزمایش خونی دی دایمر که سطح ماده D dimer را در خون ردیابی می کند. روش های عکسبرداری هم چون سی تی اسکن و MRI که می توانند محل تورم را برای وجود لخته ها مورد ارزیابی قرار دهند.
درمان ترومبوز وریدهای عمقی
هدف های درمانی در مرحله اول شامل از بین بردن لخته ها و یا جلوگیری از حرکت آن ها به سمت سایر اندام ها مانند ریه می باشد. برای از بین بردن لخته ها از درمان های دارویی ضد انعقادی یا رقیق کننده خون استفاده می گردد. این داروها قادر به حذف کامل لخته ها از جریان خون نمی باشند اما می توانند مانع از تشکیل لخته های جدید گردیده و خطر ایجاد آن را کاهش دهند. این داروها به صورت تزریقی وریدی یا زیر جلدی می باشند از جمله مرسوم ترین داروها می توان به هپارین و انوکساپارین اشاره نمود. در موارد بسیار شدیدتر لخته، ممکن است این داروها تاثیر چندانی نداشته باشند بنابراین ممکن است پزشک درمان های قویتر را به صورت تزریق های وریدی همراه با کاتتر برای حل نمودن این لخته ها تجویز نماید.
- شما میتوانید با استفاده از سامانه طبینجا بصورت آنلاین از پزشک متخصص نوبت بگیرید.
