عفونت گوش میانی در کودکان و درمان آن

عنوان اوتیت مدیا یا عفونت گوش میانی دو دسته بندی کلی است. عفونت حاد که به عنوان اوتیت مدیای حاد یا چرکی خوانده می شود و دیگری التهاب همراه با افیوژن گوش میانی که بعنوان اوتیت مدیای ترشحی یا غیرچرکی یا اوتیت مدیا با افیوژن خوانده می شود. 

عوارض عفونت گوش میانی 

بیش از 80 درصد کودکان یکبار دوره ای از اوتیت مدیا را تا سن سه سالگی تجربه نموده‌اند. اوتیت مدیا علت عمده ویزیت توسط پزشکان و استفاده از انتی بیوتیک ها می باشد و به شکل قابل توجهی جز بیماری های ایجاد کننده تب می باشد. عفونت گوش میانی اغلب به عنوان علت منفرد یا پایه ای برای انجام  شایعترین عمل جراحی در شیرخواران و کودکان کم سن می باشد (میرنگوتومی با قرار دادن لوله تمپانوستومی و برداشتن لوزه ها)  عفونت گوش میانی همچنین شایعترین علت کاهش شنوایی در کودکان می باشد.  مشخصه مهم عفونت گوش میانی تمایل ان به مزمن شدن و عود می باشد. هرچه زودتر یک کودک در زندگی خود اولین دوره عفونت گوش میانی را تجربه نماید میزان مشکلات بعدی که او احتمالا در زمینه تعداد مواد ابتلا یا عود، شدت و تداوم افیوژن در گوش میانی تجربه خواهد نمود، بیشتر است. 

تشخیص عفونت گوش میانی 

تشخیص دقیق عفونت گوش میانی در شیرخواران و کودکان خردسال ممکن است دشوار باشد. علایم ممکن است به ویژه در اوایل شیرخوارگی و در مراحل مزمن بیماری اشکار نباشند. دیدن دقییق پرده ی تمپان و فضای گوش میانی ممکن است به علت اناتومی، همکاری بیمار و انسداد توسط واکس گوش (سرومن) مشکل باشد که برداشتن سرومن نیز دشوار و زمانبر است. اختلالات پرده گوش ممکن است مخفی بوده و تشخیص انها دشوار باشد. با توجه به همه این دشواری ها ممکن است تشخیص عفونت گوش میانی بیش از حد یا کمتر از معمول داده شود. 

ریسک فاکتورها :

عواملی که بنظر می رسد بر وقوع عفونت گوش میانی در کودکان تاثیر می گذارد عبارتند از :

سن، جنسیت، نژاد، زمینه ژنتیکی، وضعیت اجتماعی اقتصادی، عدم تغذیه با شیر مادر، میزان مواجهه با دود تنباکو، میزان مواجهه با سایر کودکان، وجود یا عدم وجود الرژی تنفسی،  فصل سال و وضعیت واکسیناسیون. کودکان مبتلا به انواع خاصی از اختلالات و انومالی های عصبی صورتی ( کرانیوفاشیال ) مادرزادی بویژه مستعد عفونت گوش میانی می باشند. 

علت عفونت گوش میانی 

3 پاتورن در ایجاد عفونت گوش میانی نقش بیشتری دارند : استرپتوکوک پنومونیه، هموفیلوس آنفولانزا و موراکسلا کاتارالیس. اگرچه بروز کلی این ارگانیسم ها با استفاده گسترده  از واکسن تغییر یافته است. 

علایم بالینی عفونت گوش میانی 

علایم عفونت گوش میانی بویژه در شیرخواران و کودکان خردسال متغیر می باشند. در کودکان خردسال درد گوش ممکن است با بیقراری یا تغییر در عادات خوابیدن یا غذا خوردن و گاهی اوقات نگه داشتن یا کشیدن شدید گوش توسط کودک خود را نشان دهد.  کشیدن گوش به تنهایی حساسیت و ویژگی کمتری از نظر تشخیصی دارد. ممکن است تب نیز وجود داشته باشد. پاره شدن پرده تمپان(پرده گوش) همراه با خروج ترشحات چرکی از گوش ( اتوره چرکی) غیر شایع می باشد. علایم سیستمیک و علایمی که همراه با عفونت های تنفسی فوقانی می باشند نیز ایجاد می گردند. گاهی اوقات ممکن است علامتی وجود نداشته باشد و بیماری در یک معاینه روتین کشف می گردد.  عفونت گوش میانی اغلب همراه با شکایات واضح از سوی کودک نمی باشد اما می تواند همراه با کاهش شنوایی باشد. این کاهش شنوایی ممکن است به شکل تغییرات در الگوهای تکلم تظاهر یابد اما اغلب چنانچه ماهیت ان یکطرفه یا خفیف باشد به ویژه در کودکان خردسال تشخیص داده نمی شود. مشکلات تعادلی یا عدم تعادل نیز می توانند همراه با عفونت گوش میانی باشند و کودکان بزرگتر ممکن است از ناراحتی مختصر یا احساس پر بودن گوش شکایت داشته باشند. 

پیشگیری از عفونت گوش میانی 

اقدامات پیشگیرانه برای عفونت گوش میانی شامل دوری از تماس با افراد با بیماری های عفونی تنفسی، اقدامات واکسیناسیون مناسب علیه پنوموکوک و انفولانزا و دوری از تنباکو و استفاده از شیر مادر می باشد. 

درمان عفونت گوش میانی 

اموکسی سیلین به دلیل پیشینه ایمن نسبتا موثر، مصرف اسان، قیمت ارزان بعنوان انتخاب اولیه برای عفونت گوش میانی بدون عارضه تحت اکثر شرایط باقی مانده است. بویژه اموکسی سیلین موثرترین داروی ضد میکروبی خوراکی علیه گونه های حساس و غیر حساس به پنی سیلین می باشد.

شما میتوانید با استفاده از سامانه طبینجا بصورت آنلاین از متخصص کودک ما نوبت بگیرید.